บูเก้ช่อสวยลอยละลิ่วมาทางสามสาว เอ้ย สามหนุ่ม เนติและภาวินมองเห็นทำท่าขยาดแล้วรีบวิ่งเลี่ยงหลบให้พ้นรัศมี มีเพียงทีเท่านั้นที่หลบไม่พ้นจนต้องเอื้อมมือไปรับเพราะเสียดายความสวยหากมันจะตกลงพื้น
“ว้ายที เธอรับดอกไม้ได้อ่ะ จะสละโสดแล้วเหรอจ๊ะ” ภาวินขึ้นเสียงดังทำให้คนทั้งงานหันมามองที ชายหนุ่มไม่รู้จะทำสีหน้ายังไงจึงได้แค่ยิ้มแห้งๆ ให้สายตาเหล่านั้น ในใจก็คิด ผู้หญิงมากมายในงานอยากได้ใจแทบขาดทำไมไม่เหวี่ยงไปทางนั้นนะเจ้าสาว เหวี่ยงมาทำไมทางนี้ ซึ่งมีแค่ตน ภาวิน และเนติเท่านั้นที่ยืนอยู่
"ใครกันนะจะโชคดีเป็นเจ้าบ่าว” มีเสียงแซวมาใหม่ ไม่ต้องหันไปมองคนถูกแซวก็รู้ว่าเป็นเสียงของเปาเพื่อนร่วมงานเจ้าเก่าเจ้าเดิม
“วุ้ย ถามแบบนี้อยากเป็นหรือจ๊ะหนุ่มเปา แหมทำแซวเพื่อนฉัน ฉันรู้นะว่าเธอสองคนกุ๊กกิ๊กๆ กันอยู่” เนติเปิดปากแซวบ้าง ไม่สนเสียงพิธีกรบนเวทีที่แซวทีกับการได้รับดอกไม้ในคืนนี้เช่นกัน ภาวินเห็นอย่างนั้นจึงแซวเนติบ้าง
“เธอไปแซวทีมันเนติ ว่าแต่วันนี้แฟนเด็กไม่มาด้วยเหรอ ได้ข่าวว่าหลอกลากนี่”
“ใครเม้าท์” เนติถามนึกถึงหน้ามารุตขึ้นมา
“ทีย่ะ เห็นบอกว่าเจอกันโดยบังเอิญ” ภาวินตอบ เนติมองหน้าทีแซวใหม่
“มีปากมีเสียงก็เป็นนะเพื่อนฉัน อย่าถามถึงเลยนายแมนนั่น ฉันยังยืนยันว่าปัจจุบันฉันโสด ยังไม่มีใครเป็นตัวเป็นตน นายแมนนั่นยังไม่ใช่แฟน”
“อ้าว ก็น้องเขาบอกเองนี่ว่าเป็นแฟนเธอเนติ” ทีเอ่ยว่า จำได้ว่าตอนเจอกันมารุตบอกกับเขาแบบนั้น
“ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมมันก็มั่วแบบนั้นแหละ อย่าใส่ใจเลย เธอเอาดอกไม้ไปเก็บแล้วก็ไปดื่มฉลองกับนายเปาเหอะ หมั่นไส้ตัวติดกันยังกะอะไร” เนติว่า ไม่อยากคิดถึงเรื่องตนกับมารุตให้ปวดสมอง เพราะไม่อยากให้ใครมองว่าจ้องจะเลี้ยงต้อยเด็ก จึงไม่ใส่ใจบ้าตามความสัมพันธ์ที่มารุตพยายามจะหยิบยื่นให้
“อ้าว เป็นงั้นไป” ทีเอ่ยว่าเสียงเบา สักพักจึงสะดุ้งตอนเปาเข้าประชิดตัวเอ่ยด้วย
“ไปทางโน้นเหอะที ผมมีอะไรจะคุยด้วย”
“มีอะไรเหรอครับ” ชายหนุ่มหันมาถาม ภาวินได้ยินจึงสอด
“สวยใสไร้เดียงสามิเปลี่ยนแปลงเพื่อนฉัน เปาเขาอยากอยู่กับเธอสองต่อสองไงที”
“นี่อย่ามัวมาว่าเพื่อนตัวเองนายภาวิน เหนื่อยจะตายอยู่แล้วเนี่ย มาช่วยกันหน่อยดิ งานนี้ล่ม จมทั้งสองคนนะโว้ย” เสียงเตชิตลอยเข้าหูมาตอนเอ่ยจบ ภาวินหันควับไปมอง แว้ดใส่ตามนิสัย
“อะไร ฉันเพิ่งจะได้ยืนหายใจเม้าท์มอยกับเพื่อนฉันไม่ถึงสิบนาที ทำมาเป็นโวยวายนะนายเตชิต”
“เอาแล้วไง คู่หวานออแกไนซ์เริ่มกัดกันละ ไปทำงานเหอะภาวิน เดี๋ยวไม่เริ่ดไม่เจิดสมคำโฆษณานะจ๊ะ” เนติเอ่ยว่า ภาวินชักสีหน้าใส่เตชิตก่อนจะเดินลิ่วๆ ไปหาทีมงานออแกไนซ์อีกฝั่ง เตชิตส่ายหน้าตามยิ้มๆ หันมาเอ่ยกับเนติและทีซึ่งยืนมองดูอยู่
“งานใกล้จะจบแล้ว สัญญาว่าเสร็จงานผมจะพาภาวินมาส่งคุณเนติกับคุณทีให้เร็วที่สุดครับ”
เนติและทีเพียงแค่ยิ้มให้กับคำบอกของเตชิตก่อนจะมองตามร่างสูงเจ้าตัวที่วิ่งตามภาวินไป ครู่หนึ่งเปาจึงเอ่ยกับเนติ
“ผมขอตัวทีสักครู่นะครับ”
“ไปเหอะ ฉันยืนดูบรรยากาศงานเริ่ดๆ ที่ภาวินจัดก็เพลินดี” เนติว่า ทีเอื้อมมือตบไหล่เพื่อนเบาๆ แล้วเดินคู่กับเปาไปอีกทาง ลับหลังเนติเผลอเอ่ยตาม
“ถ้ามารุตอยู่ในวัยเดียวกับฉันเหมือนทีกับเปา ภาวินกับเตชิตก็ดีสินะ”
ชายหนุ่มถอนหายใจเอ่ยออกมาใหม่ในตอนคิดได้
“วุ้ย แล้วฉันจะคิดถึงเด็กนั่นทำไม ไม่ได้คิดอะไรกับมันสักหน่อย”
บางช่วงบางตอนจ้า เนื้อหาเต็มๆ มีอยูู่ในหนังสือครับ เปิดจองแล้วเน้อ ตามลิงค์
https://bboyseries.thai-forum.net/t80-topic#1679